در پست های قبلی دوستان اشارات خوبی به عبد (عبد هر چه فرمان اوست حتی اگر
عقل ما هم آنرا درک نکرد بدون چون و چرا اطاعت کنیم) داشتند به اینکه شرط اینکه
بخواهیم به اخلاص برسیم اینست که وجودمان را از هر چه که غیراوست تهی کنیم
و فقط خواست واراده ومصلحت اورا باجان و دل عملی کنیم و روحمان راباصفت زیبای
اخلاصصیقل و جلا دهیم اما کافر دقیقاً عکس این عمل را انجام میدهد و به هر چیزی
غیر از ذات پاک حق متوسّل میشود .

لَوْ اَنَّ عِندَنا ذِکراً مِنَ الاوّلینَ (168) لَکُنّا عِباد الله المُخلَصین َ (169) فَکَفَرو بِه فَسَوْفَ یَعلَمون (170)  صافات
و مشرکان به تاکید می گفتنداگر دردست ما کتابی همانند کتاب پیشینیان بود،قطعاً ازبندگان مخلَص خدا می شدیم ولی وقتی قرآن آمد به آن کافر شدند و بزودی خواهند دانست
خداوند بهترین و زیباترین نعمات را به بندگانش عطافرمود وآنهارا به وسیله نور قرآن که
به واسطه پیامبر گرامی اسلامدر اختیار شان قرار گرفت هدایت کرد و حجّتش را بر بند
گانش تمام کرد . اما مگر بهانه جویی ها و کنجکاوی ها و تقاضا های بیجای کفّار تمامی
دارد؟ خیر
نگرش بندگان وقتی توحیدی باشددروجودشان استعداد پیروی ازحق پرورش پیدا میکند
اما کافر به خاطر دشمنی و لجبازی این استعداد رادر وجودش نابود میکند و و جدان
ناراحتش راسرکوب میکندوبه هیچ عهدو پیمانی هم پایبند نیستمجازات وعذاب
نافرمانی وگستاخی کافران نزدیک است اینها درقیامت به شدت ازدست خودشان
عصبانی میشوند
اما نمیدانند خشم خداوند بیشتر از خشم آنها نسبت به خودشان است زیرا بارها با کینه
وحقّه خداوندراانکار کردند و از  آیات هم پند نگرفتند عاقبت تلخ و دردناکی درانتظارآنهاست
تنها ذات اقدس خداوند است که پایدار و ثابت و جاودان و حقیقی است و بقیه تمام
هستیشان از وابستگی به این وجود جاودانه  بوجود آمده پس هر چه بیشتر از او
دور شویم بیشتر محکوم به  بی ثباتی و نابودی و فنا میشویم